Hayward-Mitchell Lake

Over de afgelopen nacht is in het vorige verslag al geschreven.

Ik wil vandaag pakweg 400 km. verder komen. Dat wordt dan 100 km. voorbij Sioux Falls.
Ik had op de camping in Hayward het propaangas willen bijvullen, want dat wordt snel minder doordat we de kachel steeds gebruiken. Helaas is de kampwinkel ook na de aangekondigde openingstijd nog niet open. Dan proberen we het onderweg wel.

Om over tienen rijden we de parkeerplaats van een McDonalds op om weer van de wifi gebruik te maken en een bakkie koffie te drinken. Twee kleine koffie kosten maar $1,24 incl. tax. Daar kun je niet voor tobben en in veel gevallen krijg je nog een refill aangeboden ook.
Eerst bij Star kijken. Geen nieuws. Ik vraag ze contact met het ziekenhuis te leggen, want ik weet het nu ook niet meer. Op de site van het ziekenhuis vul ik een contactsheet in waarin ik ze vraag de gegevens aan het mailadres van Star te sturen. Ik vermeld nogmaals, maar nu leesbaar op een scherm, het mailadres van Star. Van twee kanten geprobeerd. Dat kan niet meer fout gaan. Nou ja....
Dan stuur ik het vorige bericht naar Waar.ben.jij.nu en lees de reacties. Jullie allemaal bedankt daarvoor.

Nu moeten we nog een camping zien te vinden. Op de kaart berekenen dat Mitchell op ongeveer 400 km. ligt van het vertrekpunt van vanmorgen. Daar hebben we al snel een camping gevonden die open zou moeten zijn. Mitchell Lake. De koffie is op. We gaan weer op pad. Dit is een camperreis van 5.000 km. dus je moet erg veel rijden. Niet zeuren.

Langs de Interstate 90 zie je met enige regelmaat een rustplaats. Op een daarvan gebruiken we de lunch. Het is nog steeds koud, maar het is al bijna de hele rit droog en er staat nog steeds wind, maar die is gelukkig veel minder sterk. Kortom 35 graden Fahrenheit lijkt ineens iets minder koud.

Kennen jullie de TV serie Het kleine huis op de prairie? Bij een afslag van de I90 staat een bord naar het huis van Laura Ingles-Wilder in De Smet. Laura is de schrijfster van de boeken waarop de TV serie is gebaseerd. Op het laatste moment besluit ik de afslag te nemen, om Wil een plezier te doen. Als we de afslag af zijn staat er een bord dat De Smet nog 55 mijl weg is. En dan nog 55 mijl terug naar de I90. Dat is me een beetje te veel voor vandaag. Wil zal het zonder Laura moeten doen en ze vindt het best, gelukkig.

Als we bij Mitchell zijn hebben we nog steeds geen propaan gevonden. Ik zie een paar benzinestations en ga daar vragen. Wel propaan in gasflessen, maar niet om een camper mee bij te laden. We besluiten om eerst maar de camping op te zoeken en het daar te vragen. De camping ligt, hoe toevallig met die naam, aan een meertje. Erg mooi gelegen. We betalen iets meer dan 30 dollar incl. tax voor een pull thru standplaats nummer 53 met 30 AMP elektra, water en een dumpstation voor het afvalwater. Dat die laatste erbij zit weten we dan nog niet. De plek heeft uitzicht over het meer.
We vragen naar de propaan. Volgens de dame die ons helpt zijn er twee plekken waar we dat kunnen tanken en ze zitten vlak bij elkaar. Ze tekent het aan op een kaartje. We besluiten om eerst propaan te gaan halen. We willen vanavond niet zonder kachel komen te zitten.

Retour naar de plaats Mitchell. Is gelukkig niet ver. De eerste leverancier blijkt een van de tankstations te zijn die alleen gas in flessen had. Daar hebben we dus niets aan.
De tweede is een leverancier van kampeerartikelen, campers, van die enorme kampeertrailers en dergelijke. Er staat voor een vermogen aan die wagens op het terrein. Minstens 100 stuks.
Als we naar het kantoor lopen zie ik een propaantank liggen. Goed teken. Er zit zelfs een slang aan. In het kantoor wordt iemand opgeroepen om onze tank te vullen. Ik moet het terrein maar verder oprijden en bovendien moet ik keren, want de tank zit aan de verkeerde kant van de camper. Gelukkig is er ruimte om te draaien. De tank wordt fluks gevuld en er wordt uitgerekend hoeveel er nu eigenlijk is getankt. Dat gaan een beetje met de Franse slag. Het is een tank van 12 gallon en hij was nog zoveel vol, dus kon er zoveel gallon bij. Helaas wordt het gas niet per gallon berekend, maar per kg of waren het nu pounds? In elk geval komen ze er op uit dat ik iets meer dan 28 dollar moet betalen. Het zal wel, ik ben al lang blij dat we weer gas hebben.

Retour camping. Daar aangekomen vraag ik of er een dumpplek is. Die is vlak bij de receptie, dus voordat we de camper naar zijn plek rijden legen we eerst de tanks. Dan naar de plek en daar vullen we het verse water bij, terwijl het gaat miezeren. We zijn nu toch bezig en dan is alles maar weer op orde.
Uiteindelijk is het wel 18.00 voordat we aan een bakkie zitten. Het begint al te schemeren. We besluiten wat we zullen eten en dat zal na een lange dag wel gaan smaken, denk ik.